कडुलिंब

 

दारी आईने लावले
एक निंबोणीचे झाड
रोमरोम त्याचे कडू
परी छाया थंडगार

बालपणीच्या स्वप्नाचे
केले पुन्हयांदा रोपण
दिनरात केले एक
त्याची करत राखण

दाट फांद्यांतून त्याच्या
पाखरांचे किती थवे
चिऊ, कोकिळा नि कधी
भारद्वजही विसावे  

गेले किती पावसाळे
वृक्ष गगना भिडला
त्याच्या सावलीशी टेके
आता सूर्यही ओशाळा!

झाडामागे निंबोणीच्या
झोपी चांदोमामा जाई
परी खिडकीच्या पाशी
रात-रात जागी आई

कडुलिंबी सावलीत
गार अंगण शोभते
झाडापाशी आता आई
फक्त घराला शोधते

Comments

  1. Anonymous5 April 2023 at 19:01

    किती सहज आणि छान लिहितेस तू. मीच मला पाहिलं या कवितेत. अशीच लिहती रहा. व्यक्त होत रहा.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

 My life is full of trails to hike, books to read, goals to meet and people to love. A jar packed full of pebbles of work and sand of hobbies, conversations, learnings, little improvements. Podcasts during commutes, reading in buses, phone calls while cooking There's always room for just a bit more. It's great thrill, chasing after the pot of gold at the end of the to-do list. But once in a blue moon balancing my jar - filled to the brim, I rush to the bus stop without my book. Annoyed at myself, I listen to the street-sounds, people-watch, let my mind wander off. In that delicious comfort of this unexpected pause, I realize That life happens in interludes. 
Read more
मज    दूर  तटाची चाड नसो वा अथांगतेचा  दंभ नको, बस चंद्राच्या नजरेत नजर अन मनात जळती आग बरी, न बोजा हो  मज  मोत्यांचा, आगबोटींची कसली पर्वा? मी लाट स्वैर अन  मज मधली या एक क्षणाची प्यास खरी! (2012)
Read more