Phalguni's Random Ramblings

लहानपणी ना बाहेर फिरायला गेल्यावर मी randomly  आईबाबांकडे कशाचातरी हट्ट धरणार. म्हणजे इरेलाच पेटणार अगदी. बऱ्याचदा तो हट्ट काहीतरी वेडगळच असायचा, अन मग मन रमवायला फुगाबिगा असलं काहीतरी अस्मादिकांच्या हातावर टेकवलं जायचं! मीपण सुरुवातीला थोडाफार आकांत करून मग त्या फुग्यात गुंतून जाणार. मग मुळात धरलेला हट्ट कुठला आठवायला? :D सगळ्यांच्याच लहानपणी होत असणार बहुदा असं.  अधेमधे ना मला अ सं काहीतरी फार भारी करायची इच्छा होते. म्हणजे असं 'हटके ', 'risky ' वगैरे. आणि असलं सगळं बोलून  दाखवायची गुस्ताखीपण होतेच! मग काय, 'बिकट वाट वहिवाट नसावी धोपटमार्गा सोडू नको ' या सुरातली बरीच औषधं गपगुमान रिचवावी लागतात. माझं एवढुसं झालेलं तोंड बघून माझं future  किती bright आहे, मी नाकासमोSS र चालले तर किती नावबिव कमावू शकते याची मला उजळणी करून दिली जाते. ते ऐकून   थोडंफार बरंपण  वाटतं! या सगळ्या 'अफलातून' कल्पना डोक्यात यायच्या बं दच होणारेत अशानं! लहानपणीच्या हट्टासारख्या या सगळ्या इच्छापण निरर्थक-बिनबुडाच्याच आहेत की काय? नाहीतर या 'bright future' च्या आमिषांत का

मन तृषार्त चातक, मन चकोर विरही  तू रे पुनवेचा चांद कुट्ट ढगाळल्या राती  परी खुळावते जिवा तुझी लावून चाहूल  वेडे वादळ श्वासांचे अन गात्रांत भरती! (November 2016)  

कितेक वेळा मला वाटते तप्त अग्निची शिखा बनावे  सौजन्याचे फोल मुखोटे पाचोळ्यागत जळून जावे  उडून जावे राखोळीसम तोंडदेखले शब्द बेगडी  सच्चाईच्या शीत सरींतून अन रानाने पुन्हा रुजावे! कितेक वेळा मला वाटते बनून यावे उधाण वादळ  दिल्या-घेतल्या सर्व ऋणांची उठवावी ही एक वावटळ  सुकल्या-ओल्याशा घावांवर द्यावी मग झुळकीची फुंकर  नाजूक-प्रांजळ हिरवी नाती पुन्हा फुटावी लेऊन अंकुर! (August 2015)

मज    दूर  तटाची चाड नसो वा अथांगतेचा  दंभ नको, बस चंद्राच्या नजरेत नजर अन मनात जळती आग बरी, न बोजा हो  मज  मोत्यांचा, आगबोटींची कसली पर्वा? मी लाट स्वैर अन  मज मधली या एक क्षणाची प्यास खरी! (2012)